نیست از زلف بتان مصلحت آزادی دل

مرغ پر ریخته را دام پناهی دگر است

نکته عشق نمودم به تو هان سهو مکن

ورنه تا بنگری از دایره بیرون باشی

یعلم الله که خیالی ز تنم بیش نماند

بلکه آن نیز خیالی است که می پندارند

نافه زلفی و آئینه جامی کافی است

نه مرا چون دگران دعوی چین تا حلب است

راست گویم نه درین واقعه حافظ تنهاست

گرت از دست برآید دهنی شیرین کن

مردی آن نیست که مشتی بزنی بر دهنی

آنچه گویند مگو بدتر از آن خواهی گفت

هر چه گویند مکن بدتر از آن خواهی کرد

آن دو کاشفته بود مهر در این ماه در آن

باشدش دلنگران گاه در این گاه در آن

نه به زاری و زر و زورکش از بخت افتاد

بر به کام دل و جان بار در این راه در آن

هر کجا هر که و هرچش همه گر خود لب و چشم

[...]

بر سر خار به یاد تو چنان خوش بروم

که کسی خوش نرود بر سر دیبا و پرند

ترسم این شام جدایی که سیه بادش روز

برسد روز به پایان و به پایان نرسد

ترسم این شام جدائی که سیه بادش روز

برسد عمر به پایان و به پایان نرسد

چون سرائی به لب دجله مرا یاد بیار

ساقیا ساغر می تا لب بغداد بیار

گرچه تلخ آب و زمین شور و گزوگزنه گیاه

شوره تا بیخ گلو ریگ روان تا کمر است

بر ریاض ای هنری باغ بست با همه عیب

فر این فضل که تاریخ تو باغ هنر است

هر که آن روز ببیند بدهد پشت گریز

گر بداند که من از وی بچه پهلو خفتم

نافه زلفی و آئینه جامی کافی است

نه مرا چون دگران دعوی چین تا حلب است

یار در بزم و نمی آرمش از بیم نگاه

روز گل بین که بهارم به خزان می گذرد

دل به مهر که توان بست چو شد دوست ز دست

رنگ و بوی از چه توان جست چو گل ریخت ز شاخ

کافر آن کز حرم لعل قبا چهر تو روی

در حریمی که حریر سیهش پیرهن است

فرصتی کو که کنم فکر پرستاری دل

آخر عمر من و اول بیماری دل

در چمن گل چه عجب خود عجب است اینکه ترا

از خط و چهر بهارین به گل اندر چمن است