عاشقان پیدا و دلبر ناپدید

در همه عالم چنین عشقی که دید

نارسیده یک لبی بر نقش جان

صد هزاران جان‌ها تا لب رسید

قاب قوسین از علی تیری فکند

[...]

برنشین ای عزم و منشین ای امید

کز رسولانش پیاپی شد نوید

دود و بویی می‌رسد از عرش غیب

ای نهانان سوی بوی آن پرید

هر چه غفلت کور و پنهان می‌کند

[...]

مرغ جانش در قفس چون می‌تپید

داد مال و آن کنیزک را خرید

شه چو عجز آن حکیمان را بدید

پابرهنه جانب مسجد دوید

مایده از آسمان در می‌رسید

بی‌شری و بیع و بی‌گفت و شنید

رنگ روی و نبض و قاروره بدید

هم علاماتش هم اسبابش شنید

چون حدیث روی شمس‌الدین رسید

شمس چارم‌آسمان سر در کشید

مرد مال و خلعت بسیار دید

غرّه شد از شهر و فرزندان برید.

پوست را بشکافت و پیکان را کشید

پوست تازه بعد از آنش بر دمید

بس ستارهٔ آتش از آهن جهید

وان دل سوزیده پذرفت و کشید

ضعف سر بیند از آن و تن پلید

آه از آن نقش پدید ناپدید

همچنین شیبان راعی می‌کشید

گرد بر گرد رمه خطی پدید

خاک، قارون را چو فرمان در رسید

با زر و تختش به قعر خود کشید

هود گِرد مؤمنان خطی کشید

نرم می‌شد باد کانجا می‌رسید

گوش من لایلدغ المؤمن شنید

قول پیغامبر به‌جان و دل گزید

زاد مردی چاشت‌گاهی در رسید

در سرا عدل سلیمان در دوید

رنج و غم را حق پی آن آفرید

تا بدین ضد خوش‌دلی آید پدید

مرغ بی‌وقتی سرت باید برید

عذر احمق را نمی‌شاید شنید

چونک نزد چاه آمد شیر دید

کز ره آن خرگوش ماند و پا کشید

چونک شیر اندر بر خویشش کشید

در پناه شیر تا چه می‌دوید