اطلس عمرت به مقراض شهور

برد پاره‌پاره خیاط غرور

در عمارتها سگانند و عقور

در خرابیهاست گنج عز و نور

جمله ظاهرها به پیش این ظهور

باشد اندر غایت نقص و قصور

از همه اوهام و تصویرات دور

نور نور نور نور نور نور

چون مراد و حکم یزدان غفور

بود در قدمت تجلی و ظهور

هم‌چنان این دو علم از عدل و جور

تا به نمرود آمد اندر دور دور

در پی موسی شدم تا کوه طور

هر سه‌مان گشتیم ناپیدا ز نور

هم من و هم موسی و هم کوه طور

هر سه گم گشتیم زان اشراق نور

یوسف و موسی ز حق بردند نور

در رخ و رخسار و در ذات الصدور

گشت مشکات و زجاجی جای نور

که همی‌درد ز نور آن قاف و طور

نور روی یوسفی وقت عبور

می‌فتادی در شباک هر قصور

ابرکی یا ناقتی طاب الامور

ان تبریزا مناخات الصدور

خواجه را چون غیر گفتی از قصور

شرم‌دار ای احول از شاه غیور

زان لقب شد خاک را دار الغرور

کو کشد پا را سپس یوم العبور

کای خداتان وا خریده از غرور

نک ریاض فضل و نک رب غفور

حسن حق بینند اندر روی حور

هم‌چو مه در آب از صنع غیور

چون همه نارست جانش نیست نور

که افکند در نار سوزان جز قشور

این همه گفتند و گفت آن ناصبور

که مرا زین گفته‌ها آید نفور

شکر کن ای مرد درویش از قصور

که ز فرعونی رهیدی وز کفور

قصه کوته کن که رای نفس کور

برد او را بعد سالی سوی گور