گور چه از صید غیر دوست دور

جمله شیر و شیرگیر و مست نور

وان دگر کار کز آن هستی نفور

زان بود که عیبش آمد در ظهور

هر صباحی رو نهادی سوی گور

ایستادی تا ضحی اندر حضور

باده‌ای را می‌بود این شر و شور

نور حق را نیست آن فرهنگ و زور

سینه را پا ساخت می‌رفت آن حذور

از مقام با خطر تا بحر نور

چونک آب خوش ندید آن مرغ کور

پیش او کوثر نماید آب شور

هر دو سوزنده چو ذوزخ ضد نور

هر دو چون دوزخ ز نور دل نفور

چشم‌روشن دشمنان و دوست کور

گشت ما را پس گلستان قعر گور

آنچنان که گفت پیغامبر ز نور

که نشانش آن بود اندر صدور

سوی گورستان برو وقت سحور

پهلوی دیوار هست اسپید گور

بی‌نواییم و رسیده ما ز دور

هین بیفشان بر سر ما فضل و نور

بانگ می‌زد وا ثبورا وا ثبور

هم‌چنانک کافر اندر قعر گور

نیست انگارد پر خود را صبور

تا پرش در نفکند در شر و شور

هر کجا باشند جوق مرغ کور

بر تو جمع آیند ای سیلاب شور

مال ناید با تو بیرون از قصور

یار آید لیک آید تا به گور

من در آن وادی چگونه خود ز دور

شادیی می‌کردم از عمیا و شور

شب گریزد چونک نور آید ز دور

پس چه داند ظلمت شب حال نور

میل شهوت کر کند دل را و کور

تا نماید خر چو یوسف نار نور

پس ز حق امر آید از اقلیم نور

که بگوییدش کای بطال عور

زانک ظلمانیست سنگ و روزکور

هست ظلمانی حقیقت ضد نور