بط عاقل گویدش ای باز دور

آب ما را حصن و امنست و سرور

مست حق هشیار چون شد از دبور

مست حق ناید به خود تا نفخ صور

آب شیرین تا نخوردی آب شور

خوش بود خوش چون درون دیده نور

جز مگر آنها که نومیدند و دور

همچو کفاری نهفته در قبور

گفت آیا ای عجب با چشم کور

چون همی‌خوانی همی‌بینی سطور

میوه‌ای که بر شکافیدی ز زور

همچو آب از میوه جستی برق نور

او پلیدی را نبیند در عبور

هیچ مؤمن را مبادا چشم کور

دل نباشد غیر آن دریای نور

دل نظرگاه خدا وانگاه کور

دامن تو آن نیازست و حضور

هین منه در دامن آن سنگ فجور

گفت چون بختت نبود ای بخت‌کور

ظلمت آمد اندک اندک در ظهور

کوهها با تو رسایل شد شکور

با تو می‌خوانند چون مقری زبور

نه که هم توریت و انجیل و زبور

شد گواه صدق قرآن ای شکور

آن یکی بس دور بین و دیده‌کور

از سلیمان کور و دیده پای مور

جمله محروم و ز خوف از چشمه دور

حیله‌ای کردند چون کم بود زور

گیر عالم پر بود خورشید و نور

چون روی در ظلمتی مانند گور

روی ناشسته نبیند روی حور

لا صلوة گفت الا بالطهور

بعد یکساعت بر آورد از تنور

پاک و اسپید و از آن اوساخ دور

این یکی بدریست می‌آید ز دور

می‌زند بر نور روز از روش نور

کشتن این نار نبود جز به نور

نورک اطفا نارنا نحن الشکور

زین تانی زاید اقبال و سرور

این تانی بیضه دولت چون طیور