هر کسی را گر بدی آن چشم و زور

کو گرفتی ز آفتاب چرخ نور

من غلام موج آن دریای نور

که چنین گوهر بر آرد در ظهور

بود انا الحق در لب منصور نور

بود انا الله در لب فرعون زور

پس کلام پاک در دلهای کور

می‌نپاید می‌رود تا اصل نور

حق همی‌گوید که ای مغرور کور

نه ز نامم پاره پاره گشت طور

یوسف اندر چشم اخوان چون ستور

هم وی اندر چشم یعقوبی چو حور

پس چرا از ابلهی پیش تو کور

تن سلیمانست و اندیشه چو مور

جان ابراهیم باید تا به نور

بیند اندر نار فردوس و قصور

وانک را طالع زحل از هر شرور

احتیاطش لازم آید در امور

عود سوزد کان عود از سوز دور

باد کی حمله برد بر اصل نور

وای اگر صد را یکی بیند ز دور

تا به چالش اندر آید از غرور

خشک دید آن بحر را فرعون کور

تا درو راند از سر مردی و زور

چون بدزدد دزد بینایی ز کور

هیچ یابد دزد را او در عبور

یک نظر قانع مشو زین سقف نور

بارها بنگر ببین هل من فطور

خود گرفتستت تو چون کفتار کور

این گرفتن را نبینی از غرور

از جنوب و از شمال و از دبور

باغها دارد عروسیها و سور

کین محالست و فریبست و غرور

زانک تصویری ندارد وهم کور

گُرْسنه مانده شده بی‌برگ و عور

می‌رسیدند از سفر از راه دور

مصطفی چون برد بوی از راه دور

چون نیابد از دهان ما بخور

تا بظاهر بینی آن مستان کور

چون فرو رفتند در چاه غرور