راه جست و راه دادش شاه زود

چون زمین بوسید گفتش هی چه بود

بس شهان آن طرف را کشته بود

یا به حیله یا به سطوت آن عنود

این شه ترمد ازو در وهم بود

وز فن دلقک خود آن وهمش فزود

ترسد ار آید رضا خشمش رود

انتقام و ذوق آن فایت شود

ای بسا زجری که بر مسکین رود

در ثواب از نان و حلوا به بود

امرهم شوری برای این بود

کز تشاور سهو و کژ کمتر رود

هیچ کس با خویش زر غبا نمود

هیچ کس با خود به نوبت یار بود

حس پیل از زخم غیب آگاه بود

چون بود حس ولی با ورود

گفت و هو معکم این شاه بود

فعل ما می‌دید و سرمان می‌شنود

این قضا بر نیک و بد حاکم بود

بر قضا شاهد نه حاکم می‌شود

هر یکی خاصیت خود را نمود

آن هنرها جمله بدبختی فزود

خاصیت در گوش هم نیکو بود

کو به بانگ سگ ز شیر آگه شود

هم‌چو تاری شد دل و جان در شهود

تا سر رشته به من رویی نمود

سایه‌اش گرچه پناه خلق بود

در نوردید آفتابش زود زود

از برون دان آنچ در چاهت نمود

ورنه آن شیری که در چه شد فرود

خلق زشتت اندرو رویت نمود

که ترا او صفحهٔ آیینه بود

قبلهٔ وحدانیت دو چون بود

خاک مسجود ملایک چون شود

گفت گیرم بر منت رحمی نبود

طبع تو بر خود چرا استم نمود

چشم‌بند از چشم روزی کی رود

صنع از صانع چه سان شیدا شود

آن عجب کو در شکاف مه نمود

هم به قدر ضعف حس خلق بود