گر بگوید فقه فقر آید همه

بوی فقر آید از آن خوش دمدمه

خواهد آن رحمت بتابد بر همه

بر بد و نیک از عموم مرحمه

خانهٔ دیوست دلهای همه

کم پذیر از دیومردم دمدمه

از سر تقصیر آن صوفی رمه

خرفروشی در گرفتند آن همه

گشت ثابت پیش قاضی آن همه

که نمودند از شکایت آن رمه

گر تو مردی را بخوانی فاطمه

گرچه یک جنس‌اند مرد و زن همه

در حقیقت نفع آدم شد همه

لعنت حاسد شده آن دمدمه

صد هزاران موی مکر و دمدمه

چشم خوابانید آن دم زان همه

این حقیقت دان نه حق‌اند این همه

نه به کلی گمرهانند این رمه

پس بیفتادند و خفتند آن همه

وان گرسنه چون شبان اندر رمه

رای آن کودک بچربید از همه

عقل او در پیش می‌رفت از رمه

گفت پس چون رحم داری بر همه

همچو چوپانی به گرد این رمه

در قباب حق شدند آن دم همه

در کدامین روضه رفتند آن رمه

بعد از آن گفتند با آن خادمه

تو نگویی حال خود با این همه

گفت زین پس من ترا بینم همه

ننگرم سوی سبب و آن دمدمه

چون زبانهای بنی آدم همه

در پی آبست و نان و دمدمه

گر زند بانگی ز قهر او بر رمه

دان ز مهرست آن که دارد بر همه

تا به پشت آدم اسلافش همه

مهتران بزم و رزم و ملحمه

گر تو باشی تنگ‌دل از ملحمه

تنگ بینی جمله دنیا را همه

مصطفی بردش چو وا ماند از همه

هفت بز بد شیرده اندر رمه