وانک ایشان را شکر باشد اجل

چون نظرشان مست باشد در دول

پاک می‌دانستش از هر غش و غل

باز از وهمش همی‌لرزید دل

کار بی‌علت مبرا از علل

مستمر و مستقرست از ازل

گر دو صد بارت بجوشم در عمل

در کف جوشت نیابم یک دغل

گفت روبه این حکایت را بهل

دستها بر کسب زن جهد المقل

معده را خو کن بدان ریحان و گل

تا بیابی حکمت و قوت رسل

این همه وهم توست ای ساده‌دل

ورنه بر تو نه غشی دارم نه غل

بندگی کن تا شوی عاشق لعل

بندگی کسبیست آید در عمل

گفت دستوری ندادندم چنین

که به دست خويش چيزي برگزين

جز گلابه در تنت کو ای مقل

آب صافی کن ز گل ای خصم دل

رنج جوع اولی بود خود زان علل

هم به لطف و هم به خفت هم عمل

روغنی کو شد فدای گل به کل

خواه روغن بوی کن خواهی تو گل

اندکی گفتیم زان بحث ای عتل

ز اندکی پیدا بود قانون کل

از یکی کوزه دهد زهر و عسل

هر یکی را دست حق عز و جل

گفت آن آن فلان میر اجل

گفت طالب را چنین باشد عمل

بندهٔ ما را چرا آزرد دل

کرد ما را پیش مهمانان خجل

این که در وقتست باشد تا اجل

وان دگر یار ابد قرن ازل

زود مهمان جست و گفت این زن بهل

موزه دارم غم ندارم من ز گل

می‌فشاند برگ زرد از شاخ دل

تا بروید برگ سبز متصل

تا که با مه چون شود او متصل

شکر گوید از تو با سلطان دل