کیست حق را و پیمبر را ولی

آن حسن سیرت حسین بن علی

تو که از عالم نباشی خردلی

چون رسی آخر تو در بی اولی

تو چنان خوش من چنین بی حاصلی

وآنگهی گوئی که هستم عادلی

سر این پرسید از وی سایلی

گفت بودست او بدزدی کاملی

زندگی کی یابی از مرده دلی

ترک من کن چون ندارم حاصلی

من دلی دارم ز عالم یا گلی

هر دو او راست اینت مشکل مشکلی

گفت میشد صوفئی در منزلی

بود در مهد بزر سنگین دلی

گفت صوفی را نباشد جز دلی

دل تو بردی اینت مشکل مشکلی

زلف او در سر فکندن کاملی

سر در افکنده بهر مویش دلی

آنچه فارغ میبگوید بیدلی

کی تواند گفت هرگز عاقلی

در بر دیوانهٔ شد عاقلی

دید آن دیوانه را غمگین دلی

درد عشق آمد دوای هر دلی

حل نشد بی عشق هرگز مشکلی

تا براندیشی تو کار از بد دلی

حاصلت گردد همه بی حاصلی

حلقهٔ هندوی او چون مقبلی

صد در از هر حلقهٔ در هر دلی

هست را میدان در این ره غافلی

خیز ونادان شو اگر تو عاقلی

او چه داند قدر چون من بلبلی

نیست پیش اهل دل جز یک گلی

صاحبش بودند عثمان و علی

بهر آن گشتند در عالم ولی

خشم خود را چونکه راند جاهلی

جز پشیمانیش نبود حاصلی

هین غذای دل بده از همدلی

رو بجو اقبال را از مقبلی

گر نمی‌آید بلی زیشان ولی

آمدنشان از عدم باشد بلی