او به حسن و جلوهٔ خود مست گشت

بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت

هین بحل کن مر مرا زین کار زشت

ای کریم و سرور اهل بهشت

خیره گشتم خیرگی هم خیره گشت

موج حیرت عقل را از سر گذشت

درها بودند گویی آب گشت

نه نشان پا و نه گردی بدشت

کان فلان چون شد چه شد حالش چه گشت

همچنانک جوشد از گلزار کشت

بلک رزقی از خداوند بهشت

بی‌صداع باغبان بی رنج کشت

سنگ خارا گشت و زان خو بر نگشت

ریگ شد کز وی نروید هیچ کشت

شد مناسب وصفها در خوب و زشت

شد مناسب حرفها که حق نبشت

ای بسا کارا که اول صعب گشت

بعد از آن بگشاده شد سختی گذشت

دوزخ اندر وهم چون آرد بهشت

هیچ تابد روی خوب از خوک زشت

هم در آن دم حال بر خواجه بگشت

تا دلش شوریده و آوردند طشت

چون سجودی یا رکوعی مرد کشت

شد در آن عالم سجود او بهشت

آن فراخی بیابان تنگ گشت

بر تو زندان آمد آن صحرا و دشت

مدت ده سال سرگردان بگشت

گه خراسان گه کهستان گاه دشت

می نهان گردد سر آن خارپشت

دم‌بدم از بیم صیاد درشت

تا رمیدی مرغ زان طبلک ز کشت

کشت از مرغان بد بی خوف گشت

چون بر آمد موسی از اقصای دشت

کوه طور از مقدمش رقاص گشت

بی‌مرادی شد قلاوز بهشت

حفت الجنه شنو ای خوش سرشت

نقش تن را تا فتاد از بام طشت

پیش چشمم کل آت آت گشت

پس عوان که معدن این خشم گشت

خشم زشتش از سبع هم در گذشت