درنظاره آمدند آنجا بسی

باز می‌نشناختندش هر کسی

گر شمار اشک او کردی کسی

بیشتر بودی زصد باران بسی

گر ثنای خویشتن گویم بسی

کی پسندد آن ثنا از من کسی

تا تو هستی پای مال هر خسی

نیست گشتی تاج فرق هر کسی

چون ندیدم در جهان محرم کسی

هم به شعر خود فروگفتم بسی

چون خریداری تو کردم بسی

هرگزت نفروختم چون هر کسی

زانکه سلمان دیده بد سرها بسی

همچو او عارف نبوده هر کسی

هست مقصودم در این گفتن کسی

آنکه او با اولیا باشد بسی

جوهر ذاتت بود عالی بسی

پی نخواهد برد بر ذاتت کسی

غیر حقّ خود نیست با حیدر کسی

او بده در عالم معنی بسی

غیر حیدر نیست مقصودم کسی

گفته این اسرار معبودم بسی

من در او کشتم ز بهرت گل بسی

عاقبت گل را بچیدم بی خسی

علم معنی گفتگو دارد بسی

مثل این مظهر ندارد خود کسی

علم معنی گفتگو دارد بسی

خود نخوانده مثل این مظهر کسی

هست خاموشی به از گفتن بسی

سرّ این معنی نمی‌داند کسی

چون در ایندنیا چنین تو مفلسی

تو بعقبی کی بفریادم رسی

هر کسی دارد تولّا با کسی

من تولّا کرده‌ام با او بسی

غیر حق خود نیست در عالم کسی

چون ندانستی شدی همچو خسی

ز آنکه قدر دُر چه داند مفلسی

باید آن را عارفی نه هر کسی

درد دارم من ز ظلم بد بسی

لیک گفتن می نیارم باکسی