در رضای من بود یکسر به پای

زانکه می‌باشد رضایم از خدای

برد خادم سر بدان ویران سرای

گنج را آری به ویرانه است جای

پشت و پهلو کتف و بازو دست و پای

یافتش آموده از خون هر کجای

باز آن ویرانه شد ماتم سرای

شور غوغایی ز نو آمد به پای

هر نفس نام از پر بردی به وای

وز هوایش گریه کردی های های

رشته ی مهرش مرا باید بنای

عقده ای نگشاید از گوی طلای

در عمل بندیش هان غافل مپای

اندکی بیدار شو باهوش آی

خُلق و خوی و منطق آن پاک رای

جمع در وی همچو اندر مصحف آی

پای ما را، نی اثر باشد نه جای

هر که نقش پای دارد، گو میای

نیمشب شاهی ز بستر شد به پای

رفت و خاتون را به بستر کرد جای

کای پریشان گوی ای هرزه درآی

دم فروکش ژاژ از این افزون مخای

دست بر دست از همه مانده به جای

این بساط دولت و صحن و سرای

بعد از آن آن نقطه باز آور بجای

نقطه دوم ببر ای نیک رای

خاک بطحا خالدی دیگر بزای

نغمه توحید را دیگر سرای

میرزا عارف که زیر بار فضل

قد تیرش چون کمان آمد دو تای

رنج ها برد از پی تحصیل علم

تا به ملک علم شد کشور گشای

شد پسند حضرت میر نظام

[...]

گاه «کلیوپاتره‌» و گاهی «‌همای‌»

گاه‌ «‌استر» گشته‌ دخت‌ «‌مردخای‌»

رفته سوی مزبله و آلوده‌پای

آمده بر سفرهٔ خلق خدای

من نمی‌بینم ترا در زیر پای

تا توانی زیر پای من میای

پای دادیمت که باشی پا بجای

وارهانی خویش را از تنگنای

ابلهی کردم که گفتم، ای خدای

گر توانی این گره را برگشای