قرب سلطان آتش سوزان بود

با بدان الفت هلاک جان بود

خودستایی پیشهٔ شیطان بود

آنکه خود را کم زند مرد آن بود

خوی بد بر تن، بلای جان بود

مردم بدخو نه از انسان بود

اولا از سایلان ترسان بود

وز بلای جوع هم لرزان بود

خون بینی نیز از شیطان بود

آنکه ظاهر دشمن انسان بود

در ازل حکمی که رفته آن بود

مرگ را آخر درین تاوان بود

این چنین ره راه مشتاقان بود

تا ابد این راه بی پایان بود

آنکه او مستغرق عرفان بود

بر سر خلق جهان سلطان بود

آنکه او در صحبت سلطان بود

هرچه گوید پادشه را آن بود

صدهزاران قطره یک باران بود

چون ز باران بگذرد عمّان بود

رنج باید برد تا درمان بود

جان دهی امید هم جانان بود

عاشق آن باشد که بی درمان بود

درد او هر لحظه دیگر سان بود

هر کرا جای این نگارستان بود

دایم اندر روضۀ رضوان بود

بیت معمورست و تا این خانه هست

خاندان ملک آبادان بود

گر جهان طوفان غم گیرد چه باک؟

[...]

تا کی از ما یار ما پنهان بود؟

چشم ما تا کی چنین گریان بود؟

تا کی از وصلش نصیب بخت ما

محنت و درد دل و هجران بود؟

این چنین کز یار دور افتاده‌ام

[...]

در یکی گفته میسر آن بود

که حیات دل غذای جان بود

شعله‌ها با گوهران گردان بود

شعله آن جانب رود هم کان بود

طفل تا گیرا و تا پویا نبود

مرکبش جز گردن بابا نبود

قصهٔ طوطی جان زین سان بود

کو کسی کو محرم مرغان بود

گرچه آنجا او گزند جان بود

چون بدینجا در رسد درمان بود

هر که او را برگ آن ایمان بود

همچو برگ از بیم این لرزان بود