یا صبیح الوجه قدحان الصباح

والندامی بین سکران و صاح

ای چو روح تازه آمد وقت آنک

روح ما را باز گردانی به راح

وضع الالسن من اوتار نا

[...]

پس پسر را پیشش آرند از صلاح

تا ببندد هر دو را با هم نکاح

آن پسر را کرد قاضی بافلاح

بست قاضی هر دو را با هم نکاح

ای بداده صالح خود را صلاح

ای نبوّت داده با او در صباح

درید قدرت وجودت چل صباح

داد ترکیبی مرورا روح راح

خر نشاید کشت از بهر صلاح

چون شود وحشی شود خونش مباح

لاجرم کفار را شد خون مباح

همچو وحشی پیش نشاب و رماح

کز ضرورت هست مرداری مباح

بس فسادی کز ضرورت شد صلاح

بس کسان صفعش زدند اندر مزاح

بس کسان گفتند ای صاحب‌فلاح

بر در آن صومعهٔ عیسی صباح

تا بدم اوشان رهاند از جناح

این طلب همچون خروسی در صیاح

می‌زند نعره که می‌آید صباح

گفت ناهنگام حی عل فلاح

خون ما را می‌کند خوار و مباح

کفو باید هر دو جفت اندر نکاح

ورنه تنگ آید نماند ارتیاح

باز ستر و پاکی و زهد و صلاح

او ز ما به داند اندر انتصاح

چون گذشت آن حال گفتندش صباح

تو چنین گفتی و این نبوَد صلاح

نعرهٔ مؤذن که حیا عل فلاح

وآن فلاح این زاری است و اقتراح

لا ابالی مر کسی را شد مباح

کش زیان نبود ز غدر و از صلاح

روز روشن گردد آن شب چون صباح

من نتانم باز گفت آن اصطلاح

تا بگفته مصطفی شاه نجاح

السماح یا اولی النعمی رباح

شد یپنلو مر ورا دار الرباح

وآن دگر را از عمی دار الجناح