سایه پروردگاری، آفتاب عدل و داد

تا بقای صاحب سایه است عمر سایه باد

یک شبی هنگام برگردیدن از طوف نجف

ره غلط کرده، رهم بر طرفه صحرایی فتاد

وادیی پر دغدغه چون وادی سوداییان

عرصه ای پرفتنه همچون باطن اهل فساد

دست از جان شسته، گردد آب سوی او روان

[...]

دلبر چرچین فروشم هست شوخ نامراد

خانه من رفت و شد آئینه او روگشاد

دلبر قصاب من آمد دکان خود گشاد

دنبه را از پشت خود بگرفت و پیش من نهاد

دلبر بقال با من کرد سودا دلگشاد

چشم پوشید و به زیر سر سبدها را نهاد

بعد عمری شوخ بریانگر دکان خود گشاد

استخوانهای مرا در دیگ بریان کرد و داد

نی نواز امرد بود در نی نوازی اوستاد

خانه من آمد و انگشت را بر لب نهاد

کاردگر امرد که چون او نیست در شهر اوستاد

خانه من آمد امشب کارد زیر سر نهاد

چرم گر امرد که او را هست دستی بر گشاد

عاشقان را پوست تخته گرم کرد و آش داد

دلبر قتمال پز گفتم دلم از توست شاد

گفت دیگر غم مخور نان تو در روغن فتاد

آن قماری امرد من باخت نقشی بر مراد

عاشقان را خانه خود برد و خود را بای داد

تا کی ای زیبا صنم تا چند ای حوری نژاد

من ز هجران تو غمگین غیر از وصل تو شاد

جر جفا با من زمانی، جز وفا با تو دمی

نه ترا آید به خاطر نه مرا آید به یاد

از وفا گر خواهیم یار از جفا گردانیم

[...]

تا پذید تخت صاحبدولتی دادی بباد

ازدیاد دولت آل زیاد

گر فرامش کردم از محشر مدان در اعتقاد

کج نهاد کم قیامت تا معاد

دوش از بی مهری آن مه غمین بودم زیاد

ناگهم تدبیری آمد بهر دیدارش به یاد

سوی اوگفتم نویسم شرح حالی تا مگر

از غم هجرم رهاند سازدم از وصل شاد

زآنکه صراف سخن اندر ترازوی بیان

[...]

تا بهدست دوست دادم اختیار خویش ار

دل مراغمگین نه از هجر است ونه از وصل شاد

اومگر دور است از من تا شوم غمگین زهجر

من مگر هستم جدا زو تا کنم از وصل یاد

هر چه بینم نقش روی دوست می بینم در اوست

[...]

آنکه در اخلاف آدم تا فلک دارد بیاد

خردسالی با خرد اینگونه از مادر نزاد

همچو بخت خود جوان اما بهر پیر اوستاد

ماه اقران ملجا ایران امین الملک راد

داد در بغداد چون جان آن امام نامراد

چار تن حمال را هارون فرستاد از عناد

حجت حق را به روی نزدبانی جای داد

شیعیان پاک طینت جمع گشتند از وداد

روزگاری بد دلم از لطف ای دلشاد شاد

نیست از آن روزگارتای جفا بنیاد یاد

از تغافل‌های نازت ای ستمگر داد داد

گر رخت از یک نظر داده دلم را داد داد

ای شه دنیا و دین پرگشته عالم از فساد

از شرف اسلام و شرع انور از رونق فتاد

کرده بر پا دشمنان دین لوای شر نهاد

وقت آن شد ای پناه بی‌پناهان کزوداد