نمانم که کس تاجداری کند

میان سواران سورای کند

رهی از هنر گرچه چیزی کند

نشاید که بر شه دلیری کند

سزد پس که بدگوی چیزی کند

به بد گفتن من دلیری کند

نهنگی که او پیل را پی کند

از آهو بره عاجزی کی کند‌؟

مبادا که اسبش حروفی کند

که از چرم شیر اسب خونی کند

سپاهی که اندیشه را پی کند

چو کوهه زند کوه ازو خوی کند

معصیت را هرکه پی در پی کند

ایزدش از اهل رحمت کی کند؟

این بدان ماند که شخصی قی کند

باز میل خوردن آن کی کند؟

درد تو او هم مداوایی کند

هم زحکمت مرترا دانی کند

چند روز از یکدگر خالی کند

تا ورا روشن تن و صافی کند

ور بود عیبی برهنه‌ش کی کند

بل بجامه خدعه‌ای با وی کند

آنک او تن را بدین سان پی کند

حرص میری و خلافت کی کند

گر لطیفی زشت را در پی کند

تسخری باشد که او بر وی کند

بر نتابد دو سخن زو هی کند

تاب یک جرعه ندارد قی کند

تا ز جرمت هم خدا عفوی کند

زلتت را مغفرت در آکند

کودک دیوانه بازی کی کند

جزو باید تا که کل را فی کند

آفتاب شرق شب را طی کند

از نهنگ آن خورده‌ها را قی کند

عاشق کسی بود که چو عشقش ندی کند

اول قدم ز روی وفا جان فدی کند

دلبر، که دستگیری عاشق کند ز لطف

گر جان کنند در سر کارش کری کند

زهری که دشمنی دهد از بهر رنج، تو

[...]

هر گه که یار شیوه ناز ابتدی کند

عاشق کسی بودکه دل وجان فدی کند

فارغ شد از جهان، بحیات ابد رسید

هر جان معتقد که بعشق اقتدی کند

از معنی آمدن سوی صورت بدان که چیست

[...]

خاک زمین را به کرم حی کند

این بجز از حق دگری کی کند