در آن عالم نباشد مرغ از بَیض

سرای ازخاره و آنگه حور از حیض

قصهٔ یونس درازست و عریض

وقت خاکست و حدیث مستفیض

اهبطوا افکند جان را در حضیض

از نمازش کرد محروم این محیض

بعد ازاین هست منزل تفویض

پس ثقة باشد،ای رفیق مفیض

هر یکی گشته ز اسمی مستفیض

فیض آن یک فیض دیگر را نقیض

گاهی تصریح و گه به تعریض

گفتند سخن ز جبر و تفویض

قانون قبض و بسط دل تو به دست ماست

ماییم چون طبیب و دل تست چون مریض

دل پا کن ز غیر و به ما رو کن آنگهی

زان رو که نیست رخصت طاعات در محیض

چواز فقه ومنطق شدم مستفیض

ندیدم شفائی به حال مریض

ای ذات تو بر جمیع ذرات فیض

ظل کرمت کشیده بر اوج و حضیض

دانست کسی که کارساز همه کیست

یکجا بتو کرد کار خود را تفویض

از تو می پرسند احوال محیض

گو که آن «أذی» است و پاکی را نقیض

پس کسی کآرد ز اوجت بر حضیض

یا به کاخی تنگ از ارض عریض

میرسید اعنی که بر اوج از حضیض

هم ز گوری تنگ بر ملک عریض

الا ای که هرگز به گاه سخن!

نه بشنیده کس از تو غیر از نقیض

نه از نظم تو کس شد بهره مند

نه از نثر تو کس شده مستفیض

حکایات نثر تو یکسر سقیم

[...]