گفت: فردا بینی‌ام در پیش تو

خود بیاهنجم ستیم از ریش تو

هرانگه که بیگانه شد خویش تو

شود تیره رای بداندیش تو

بدو گفت من راز دل پیش تو

بگفتم نهان از بداندیش تو

هر آنگه که بیگانه شد خویش تو

بدانست راز کم و بیش تو

فرستم همه سر به سر پیش تو

ببیند روان بداندیش تو

گرامی کن او را که درپیش تو

سپر کرده جان بر بداندیش تو

مکش مر مرا تا دوان پیش تو

بیایم بوم زار درویش تو

که تیره‌روان بداندیش تو

بپردازم اکنون من از پیش تو

خورم من فزون زان کنون پیش تو

که روشن شود زان دل و کیش تو

به سوگند پیمان کنم پیش تو

کز این پس نباشم بداندیش تو

نیاید ز شاهان کسی پیش تو

جز این بی‌پدر بد گوهر خویش تو

فرستم همه همچنین پیش تو

پسر پهلوان و پدر خویش تو

تو بنشین به جای بد اندیش تو

که او را خود آرم کنون پیش تو

سزاوار جان بداندیش تو

ببینی چه آرم کنون پیش تو

از آنجا چو من آمدم پیش تو

چنان چون سزد نامور خویش تو

از آن پس که برگشت از پیش تو

به دل رنج از گفته و کیش تو

ره پاک یزدان بود پیش تو

فروزنده دارد دل و کیش تو

چو عیب کسی گفت در پیش تو

بگوید ز تو با بداندیش تو

بمان تا بیارم همه پیش تو

که پر درد بادا بداندیش تو

امیدی دگر ماندم پیش تو

که گردد رگ و خون من خویش تو