به گوهر هر دُوان دختِ دَبیران.

گلاب و یاسمن دختِ وَزیران.

زمین ماه یکسر باد ویران

شده مأواگه گرگان و شیران

همه گردان و فرسوده دلیران

به زور زهرهٔ فیلان و شیران

پس آنگه سالخورده شیرگیران

هنرمندان و رزم‌آرای پیران

ز روم آمد سپاهی سوی ایران

بسی آباد را کردند ویران

همش با کودکی فرهنگ پیران

همش با کوچکی طبع امیران

بشغل خویشتن شد شاه ایران

همی پیروز شد در جنگ شیران

ز جان خویش شد همچون دلیران

بجای خویش باز آمد هژیران

از او شد خامه بدخواه ویران

[...]

خداوندی دگر چون فخر میران

فلک نارد بصد دوران و سیران

جوانی با هش و تدبیر پیران

بدو هر روز ملکی تازه گیران

از او آباد شد این ملک ویران

[...]

زود شود چون بهشت گیتی ویران

بگذرد این روزگار سختی از ایران

روی به رامش نهد امیر امیران

شاد و بدو شاد این خجسته وزیران

ملک توران و ملکت ایران

شده از جور یکدگر ویران

خوش بود خاصه از جهانگیران

رحمت طفل و حرمت پیران

راند باره در آن ده ویران

چون سوی صید آهوان شیران

به‌پوزش پیش می‌رفتند پیران

پس اندر شاه‌زاده چون اسیر‌ان

خبر دادنش آن فرزانه‌پیران

ز نزهت‌گاهِ آن اقلیم‌گیران

بر آن تخت مبارک شد چو شیران

«مبارک باد» گفتندش دلیران

به تندی چند گویی با اسیران

تو مْی‌گو تا نویسندت دبیران

اگر گردن کشی کردم چو میران

رسن در گردن آیم چون اسیران

سر پنجهٔ نیزهٔ دلیر‌ان

پنجه شکن شتاب شیران

وان حُرم‌نشین چرم شیران

بددل کنِ جملهٔ دلیران

در چنین ره مخسب چون پیر‌ان

گِرد کن دامن از زبون‌گیر‌ان