در خواب جمال یار خود میدیدم

وز باغ وصال او گلی می‌چیدم

مرغ سحری زخواب بیدارم کرد

ای کاش که بیدار نمی‌گردیدم

گلها که من از باغ وصالت چیدم

درها که من از نوش لبت دزدیدم

آن گل همه خارگشت در دیده من

آن در همه از دیده فرو باریدم

ترا بهتر ز هر کس برگزیدم

چو اندر کارها شایسته دیدم

نه دیدم آن که گفتم نه شنیدم

کجا افزونتر از خواجه ندیدم

که مهمانی به چشم خویش دیدم

ولیکن زان نه خوردم نه چشیدم

بدو گفت این پیام بد شنیدم

وزو زهر گزاینده چشیدم

چو از تو این نوازشها شنیدم

تو دادی بند شادی را کلیدم

من امید از جهان اکنون بریدم

که ویرو را به جواب اندر بدیدم

مرا این پند بس باشد که دیدم

ز بد نامان و بد کاران بریدم

بدین گوشی که آوازت شنیدم

بدین چشمی که دیدارت بدیدم

هنرهای ترا هرگز ندیدم

نه نیز از دوست وز دشمن شنیدم

به جان من که تا ایدر رسیدم

مگر او را سه بار افزون ندیدم

بهشتی را ز گیتی برگزیدم

که با هجران او دوزخ بدیدم

بسی شوخان بی شرمان بدیدم

یکی چون تو نه دیدم نه شنیدم

من از مهرت بسی سختی بدیدم

ز هجرانت بسی تلخی چشیدم

چنان چون من ز تو شادی ندیدم

ز دیدارت همه تلخی چشیدم

ولیکن من ترا زان برگزیدم

کجا از زیرکان ایدون شنیدم

شنیدم پند خوبت را شنیدم

بریدم زین دل نادان بریدم

ز بس بیغاره کز مردم شنیدم

قیامت را درین گیتی بدیدم

کدامین روز دیدار تو دیدم

که نه صد گونه درد دل کشیدم