به سوزندگی و به سازندگی

بدو بر بکردند یکبارگی

خداوند نیروی و فرخندگی

نگهدار گیتی به مردانگی

در نوردد زمین همی بتگی

اینت محکم پیی و سخت رگی

بدو اندرون سیزده با سگی

بر آن سیزده بر نجنبد رگی

علم خوان گرت زادمست رگی

زانکه شد خاص شه به علم سگی

دوش مهمان خواجه‌ای بودم

اینت نامردمی و اینت سگی

دوش تا روز هردو نغنودیم

او ز سیری و من ز گرسنگی

که تا چون شه آید به فرخنگی

بگوید که هان چشمهٔ زندگی

میزنی بیهوده همچون سگ تگی

تو کئی در صورت مردم سگی

تا شود او سیر از این گشنگی

گفت دیوانه مکن آخر سگی

ای دل آخر تا کی این دیوانگی

هر زمانی با منت بیگانگی

خود گرفتم، یار شمع مجلس است

بر تو واجب نیست، این پروانگی

دام او را، مرغ کشتی بس بود

[...]

پس دمی مردار و دیگر دم سگی

چون کنی در راه شیران خوش‌تگی‌؟

چشم‌پر بودند و سیر از خواجگی

کارها را کرده‌اند آمادگی

پادشاهان جهان از بدرگی

بو نبردند از شراب بندگی

قبط اینک می‌مرند از تشنگی

از پی ادبار خود یا بدرگی

زان نجاسات ره و آلودگی

نور را حاصل نگردد بدرگی

این گدا چشمی و این نادیدگی

از گدایی تست نه از بگلربگی

او چه داند امر معروف از سگی

طالب معروفی است و شهرگی

سهل باشد نیز مهترزادگی

که بود غره به مال و بارگی

آن یکی را قبله شد جولاهگی

وآن یکی حارس برای جامگی

توان کرد با ناکسان بد رگی

ولیکن نیاید ز مردم سگی