بزیر سپر تیغ زهر آبگون

بزد تیغ و انداختش سرنگون

هزارش سراپردهء گونه گون

همی دادش از بهر نام و شگون

همه تخم در کشتها گونه گون

که ناراست افتد بود سرنگون

چو باغی روان در هوا سر نگون

شکفته درختان درو گونه گون

تو گفتی که ترگیست هر سو نگون

فراز سپرهای شنگرف گون

هم از خم آن طاق ها سرنگون

نگاریده ازگوهر گونه گون

هر آنچ از هوا مرغ از گونه گون

بر آن بر نشستی فتادی نگون

همه کوهش از آهن گونه‌گون

سلیحست آویخته سرنگون

درفش شب تیره چون شد نگون

دمید آتش از گنبد آبگون

فرو هشت زلفین مشکین نگون

ز زر خال زد بر رخ نیلگون

به زلف غالیه‌رنگی به روی آینه‌گون

ز عشق هر دو مرا روی زرد و رای نگون

تو گفتی که نه طاس زنگارگون

ز آواز شیپور آمد نگون

به بند کمر تیغ زهر آبگون

چو از برزکوه اژدهای نگون

کشید از میان خنجر آبگون

بزد تیغ و انداختش سرنگون

فلک گشت از موج خون لاله گون

سرنامداران بخون شد نگون

بلارک به گاورسه نقره گون

ز نقره برآورده گاورس گون

آفتابی کو بر آید نارگون

ساعتی دیگر شود او سرنگون

دریده شد این پرده نیلگون

نهفته شدش طارم سرنگون

بزد بر سرش آتش آبگون

همی خواست کو را درآرد نگون

پری‌دخت آن خنجر آبگون

کنون ریزد از سروران جوی گون