از برف سر کوه چو ذات الحبکست

وین برف پرنده در هوا بس سبکست

ای شاه جهان ، بنده ز سرما تنکست

کوه و درو دشت گنبدان بس خنکست

گر نکو بنگری نه جای شکست

عشق را ره ورای نُه فلکست

وزن سر همچو وزن سر سبکست

برگ دل همچو برگ گل تُنُکست

چون امل بسیار و چون عمر اندکست

گر بسی اندک شود کم چه شکست

از زبان تا چشم کو پاک از شکست

صد هزاران ساله گویم اندکست

هر که محجوبست او خود کودکست

مرد آن باشد که بیرون از شک‌ست

گردکان ما درین مطحن شکست

هر چه گوییم از غم خود اندکست

ترک کرکس کن که من باشم کست

یک پر من بهتر از صد کرکست

اصل جان تو چونکه از فلکست

به فلک میروی، درین چه شکست؟

راستست این سخن درین چه شکست؟

بلکه جایش همیشه بر فلکست