به دل پر زکین شد به رخ پر ز چین

فرسته فرستاد زی شاه چین

نبیره جهاندار فغفور چین

ز پشت سپهدار خاقان چین

دو ره چارصد تنگ قرطاس چین

پلنگینه چرم سفن همچنین

چو آید بدو باز بسپار چین

به چینش از رخ بخت بزدای چین

ز بوم سند و هند و تبت و چین

ز سغد و حدّ توران تا به ماچین

نگارین روی او چون قبلهٔ چین

نگارین دست مثل زلف پُر چین

کمند خم اندر خم و چین به چین

به هم رفته چون زلف خوبان چین

جان این سه شه‌بچه هم گرد چین

هم‌چو مرغان گشته هر سو دانه‌چین

خویشتن رسوا مکن در شهر چین

عاقلی جو خویش از وی در مچین

که تو صاحب‌خرمنی من خوشه‌چین

من بتی‌ام تو ولایت‌های چین

نثار از قدوم نبی پر مچین

تو و سجده شکر در روم و چین

چو آن گفته بشنید فغفور چین

برآشفت و بر ابرو افکند چین

همانگه طغان شاه فغفور چین

برآشفت و بر ابرو افکند چین

ز خودکامگی کرد بر عزم چین

پذیرفت گفتار او شاه چین

نسیم بهار اندر اقصای چین

شد از ناف آهوی چین نافه چین

چو بشنید این گفته فغفور چین

ز ناراستی کارش آمد به چین

برآشفت از آن گفته فغفور چین

ز کینه برآمد بر ابروش چین

چو هفده هزار از جوانان چین

همه بر رخ خویش افکنده چین

سرو من سنبل تر بر زده بر گل پرچین

بستده لشکر رومش ز حبش لشکر چین

رسته و بسته به دست بت من سنبل تر

وز سرش رسته فرو هشته دو صد سنبل چین

حلقه در حلقه گره در گره و بند به بند

[...]

چو پرسید این حکایت قیصر از چین

شدی گوش از حدیث چین گهرچین