خلقان تو ای جلال گوناگونند

گاهی چو الف راست گهی چون نونند

در حضرت اجلال چنان مجنونند

کز خاطر و فهم آدمی بیرونند

جهانی خلق درغرقاب خونند

که می‌داند که زیر خاک چونند

دگر پرسد عوام الناس چونند

چرا در دانش باطن زبونند

عوام الناس بس در دین زبونند

بدریای جهالت سرنگونند

همه اندر چه و درچند وچونند

از آن در نفس کافر سرنگونند

تمامت اهل دل با من درونند

مرا هر لحظه اینجا رهنمونند

حقیقت آنچه کلّ اندرونند

یقین میدان که درتو رهنمونند

ز شوقت در یکی خاکند و خونند

حقیقت هم درون و هم برونند

وان کزین هر سه قوم بیرونند

مده این دانه‌شان، که بس دونند

داخل اوست جمله ملعونند

وز نظرگاه قرب بیرونند

مپرس یوسف من کز تو گلرخان چونند

چو گل بریده کف از رشک و غرقه در خونند

فتاده سلسله مو بپای مهرویان

کنایتی است که بهر تو جمله مجنونند

از آن حساب نپرسند از شهیدانت

[...]

چون لاله جهانی بغمت غرقه بخونند

یکبار نگه کن که اسیران تو چونند

عشاق ترا در خط فرمان نکشد عقل

کاینطایفه از دایره عقل برونند

چون سلسله عشق سراسر همه قیدست

[...]

ز عقل و دانش هر کس فزونند

خدا داند مرایشان را که چونند

نه پستند و نه بالا ذوفنونند

امیر خطه بی چند و چونند

بصورت صد هزاران بل فزونند

ولی در معنی از صورت برونند

آن دسته که سرگشته سودای جنونند

پا تا به سر از دایره عقل برونند

دانی که بود رهرو آزادی گیتی

آنانکه در این بادیه آغشته بخونند

در محفل ما صحبتی از شاه و گدا نیست

[...]

زنان در مکر و حیلت گونه‌گونند

زیانند و فریبند و فسونند