جهان بر چشم ویرو تیره‌گون شد

ز خشم شاه چشمش همچو خون شد

چو اندیشه به کار اندر فزون شد

خرد در دست خشم و کین زبون شد

دل خودکامم از پیمان برون شد

که داند گفت حال او که چون شد

به پیش آب هر آتش زبون شد

مرا از آب چشم آتش فزون شد

چنان با گردش گیتی زبون شد

که هفت اندامش از فرمان برون شد

سپاه نوبهار آمد وز او گیتی دگرگون شد

که هامون همچو گردون گشت و گردون همچو هامون شد

چو روی و موی دلبندان زمین گلبوی و گلگون شد

بعنبر گل سرشته شد بصندل آب معجون شد

ز خیل تو بنفشه مرز چون دیبا و اکسون شد

[...]

سبحان‌الله جهان نبینی چون شد

دیگرگون باغ و راغ دیگرگون شد

شمشاد به توی زلفک خاتون شد

گلنار به رنگ توزی و پرنون شد

هیچ دانی که حال ما چون شد

تا ز قالب روانت بیرون شد

تا چو گل در چمن بپژمردی

رویش از خون دیده گلگون شد

زندگانی و جان و کار همه

[...]

افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد

وز دست اجل بسی جگرها خون شد

کس نآمد از آن جهان که پرسم از وی

کاحوال مسافران دنیا چون شد

افسوس که سرمایه ز کَف بیرون شد،

در پایِ اَجَل بسی جگرها خون شد!

کس نامد از آن جهان که پرسم از وی:

کاحوالِ مسافرانِ دنیا چون شد.

گر نعمت دشمنت ز حد بیرون شد

بنگر که به عاقبت ز محنت چون شد

از قارون‌ گر به مال و گنج افزون شد

در زیر زمین نهفته چون قارون شد

جگر اهل دل پر از خون شد

دل ارباب فضل محزون شد

دورگردون نگرکه جون دون شد

جنبش اختران دگرگون شد

لب و دندان او پر از خون شد

اشک چشمش چو موج جیحون شد

گفت ای خواجه گرچه زان سون شد

نه ز بندِ زمانه بیرون شد

آب در دیده جهان خون شد

یک چراغ از دو خانه بیرون شد

آن دل که تو دیدی همه دیگرگون شد

و آن حوض پر آب ما همه پر خون شد

و آن باغ پر از نعمت چون هامون شد

و آن آب روان زباغ ما بیرون شد.

از مرگ براهیم که علامهٔ دین بود

دردا که علامات کرامات نگون شد

تا تختهٔ خاک است حصارش فضلا را

سر تختهٔ خاک آمد و دل خانهٔ خون شد

گویند که سلطان مهین بر در گنجه است

[...]

پای او از میانه بیرون شد

حال پیوند ما دگرگون شد

جانا ز غم عشق تو جانم خون شد

هر دم ز تو دردی دگرم افزون شد

زان روز که دل جان و جهان خواند ترا

جان بر تو فشاند و از جهان بیرون شد