هزاران گونه لابه کرد و پوزش

ز جان پر نهیب از درد و سوزش

برستم زان همه گفتار و پوزش

وزان غم خوردن و تیمار و سوزش

دور دارد شب خود از روزش

که بترسد که بشکند پوزش

بدان تلخی که شیرین کرد روزش

چو عودِ تلخ، شیرین بود سوزش

اگرچه کرد لعنت دلفروزش

ازان لعنت زیادت گشت سوزش

ازان باشد همه شب اشک و سوزش

که خواهد بود کُشتن نیز روزش

اگر شب را خبر بودی ز سوز‌ش

نبودی تا قیامت باز روزش

به‌آخر چون ز حد بگذشت سوزش

سیه‌تر شد ز صد شبگیر روزش

نه روزی دل بر آسودی بسوزش

نه یک شب خواب بودی تا بروزش

چو خادم دید چندان درد و سوزش

دل پرخون ز عشق جانفروزش

ندارم زر نیارم یافت روزش

مگر از آرزو پرسم بسوزش

هر کسی نوحه لایق سوزش

کرده در هجرت دل افروزش

گر تو دانسته‌ای، بیاموزش

ورنه، بگذار و بد مکن روزش

فلک مست از رخ گیتی فروزش

ملک حیران ز چرخ و باز و یوزش

بداد از لب میی اندوه سوزش

که گویی جان به لب آمد هنوزش

بپیمود آتش اندیشه سوزش

فروزان کرد ماه شب فروزش

ز رشک جبهه آفاق سوزش

ز شرم انجم عالم فروزش

وزآن آتش چنان شد تیره روزش

که نشناسند باز از نیم سوزش

چنان بنواخت بر سر نیم سوزش

که بگذشت از ثریا بانگ گوزش

چو من مگذار گردد تیره روزش

نگه داری نما از نیم سوزش