پس آن ماه را شید پدرود کرد

بر خویش تار و برش پود کرد

سبک شاه را زال پدرود کرد

دل از رفتن او پر از دود کرد

چو او تخت پرمایه پدرود کرد

خرد تار کرد و مرا پود کرد

تن زال را مرغ پدرود کرد

ازو تار وز خویشتن پود کرد

سپینود را نیز پدرود کرد

بر خویش تار و برش پود کرد

بدان صورتش دل چو خوشنود کرد

پسندیدش آن راه و بدرود کرد

برهمن از آن پس به پدرود کرد

فرامرز را گفت او سود کرد

مر آن بچه را نام نمرود کرد

ز نمرود گیتی پر از دود کرد

جهودی مسی را زراندود کرد

دکان غارتیدن بدان سود کرد

به لب خاک را عنبر آلود کرد

زمین را به چهره زراندود کرد

ز گرمی سرم را پر از دود کرد

ز خشگی تنم را نمک‌سود کرد

صابری‌یی کان نه به او بود کرد

هر جوِ صبرش دِرَمی سود کرد

تیغ را از لاله خون آلود کرد

گلشن نیلوفری از دود کرد

خصم را باید خوشی خشنود کرد

گر زیانی کرده باشی سود کرد

سامری را آن هنر چه سود کرد‌؟

کان فن از باب اللهش مردود کرد

لبش بر لب شکرآلود کرد

گرفتش در آغوش و پدرود کرد

عشق تو روی ما ز عدم در وجود کرد

چیزی نبود، مهر رخت هرچه بود کرد

بر درد ما ز ماتم هجر تو تا ابد

خورشید چرخ خرقهٔ گردون کبود کرد

بوئی در آب و گِل ز گُل عارض تو بود

[...]

هر کس که سود چهره به راه تو سود کرد

در روی تو جمال ازل را سجود کرد

مسکین فقیه گوش اشارت شنو نداشت

منع سماع زمزمه چنگ و عود کرد

دیریست می زند دم ارشاد شیخ شهر

[...]

خودسر به مرک گردن دعوی فرود کرد

چون سر نماند شمع قبول سجود کرد

در سعی بذل‌ کوش‌ که اینجا خسیس هم

جان دادنش به حسرت جاوید جود کرد

زان غنچهٔ خموش به آهنگ‌کاف و نون

[...]

بود آن خوش باد کین نابود کرد

این بگفت و شاه را بدرود کرد