دارم صنم چهره برافروخته‌ای

وز خرمن دهر دیده بردوخته‌ای

او عاشق دیگری و من عاشق او

پروانه صفت سوختۀ سوخته‌ای

من کیستم آتش به دل افروخته‌ای

وز خرمن دهر دیده بردوخته‌ای

در راه وفا چو سنگ و آتش گردم

شاید که رسم به صبحت سوخته‌ای

با من دو هزار عشوه بفروخته‌ای

تا این دل من بدین صفت سوخته‌ای

تو جامهٔ دلبری کنون دوخته‌ای

این چندین عشوه از که آموخته‌ای

تا آتش عشق را برافروخته‌ای

همچون دل من هزار دل سوخته‌ای

این جور و جفا تو از که آموخته‌ای

کز بهر دل آتشین قبا دوخته‌ای

از تیرِ غمت بسی جگر دوخته‌ای

بر مشک خطت بسی جگر سوخته‌ای

مگذار که خطّ تو ز دستم بشود

چون دست مرا بدان خط آموخته‌ای

ای شمع! اگرچه مجلس افروخته‌ای

اما تن نرم و نازکت سوخته‌ای

تو سر زده در دهان گرفتی آتش

نفط اندازی از که در آموخته‌ای

ای آنکه رخت چو آتش افروخته‌ای

تا کی سوزی که صد رهم سوخته‌ای

گوئی به رخم چشم بردوخته‌ای

نی نی، تو مرا چنین نیاموخته‌ای

ای خورشیدی که چهره افروخته‌ای

از پرتو آن کمال آموخته‌ای

از جملهٔ اختران که افروخته‌ای

تو بیشتری که بیشتر سوخته‌ای

آتشی کش تو بر فروخته‌ای

وندرو خشک و تر بسوخته‌ای

شمع رخ خود در دلم افروخته ای

چون شمع سراپای دلم سوخته ای

بی روی دل افروز خود ای جان و جهان

چشمم ز جمال عالمی دوخته ای

بی واسطه این علم گر آموخته‌ای

گنجی ز معانی خوش اندوخته‌ای

از خسان آتشی افروخته ای

تر و خشک خود ازان سوخته ای

پروانه‌صفت اهلی اگر سوخته‌ای

زان است که بر شمع نظر دوخته‌ای

در آتش خویش اگر بسوزی خاموش

کین آتش جان‌سوز خود افروخته‌ای

الله ، الله ، ز که این قاعده اندوخته‌ای؟

کیست استاد تو اینها ز که آموخته‌ای؟

تا رخ از باده گلرنگ برافروخته‌ای

جگر لاله‌عذاران چمن سوخته‌ای

نیست صیدی که دلش زخمی مژگان تو نیست

گرچه از شرم و حیا باز نظر دوخته‌ای

می‌توانی به نگاهی دو جهان را دل داد

[...]

این ‌چه طاووسی نازست که اندوخته‌ای‌؟

پای تا سر همه چشمی و به خود دوخته‌ای

برق نیرنگ به این جلوه قیامت دارد

شعله در پردهٔ سنگ است و جهان سوخته‌ای

رونق چار سوی دهر ز کالای دلست

[...]

قد برافراخته‌ای چهره برافروخته‌ای

کار خودساخته‌ای خرمن ما سوخته‌ای

تا نیابد خبرِ حسنِ تو غیر از غیرت

همه را دیده فروبسته و لب دوخته‌ای

قد برافراخته‌ای چهره برافروخته‌ای

کار خودساخته‌ای خرمن ما سوخته‌ای