پسند تو آمد خردمند هست

از آواز به گر ز دیدن بهست

بدیدن کنون از شنیدن بهست

گرانمایه و شاهزاد و مهست

بدو گفت رومی که دانش بهست

که داننده بر هر کسی بر مهست

چنین داد پاسخ که دانش بهست

چو دانا بود برمهان برمهست

چنین داد پاسخ که دانش بهست

خردمند خود برجهان برمهست

ای خواجه ترا غم جمال ماهست

اندیشهٔ باغ و راغ و خرمن گاهست

ما سوختگان عالم تجریدیم

ما را غم لا اله الا اللهست

عارف که ز سر معرفت آگاهست

بیخود ز خودست و با خدا همراهست

نفی خود و اثبات وجود حق کن

این معنی لا اله الا اللهست

برون و اندرونش به دانش رهست

ز هرچ آن بود در جهان آگهست

بر هر یکی دانشش را رهست

وز ایشان هر آنچ آید او آگهست

به رنجست آنکش هنرها مهست

نکوکاری و نیکنامی بهست

ز ما تا ره مرگ یک دم رهست

اگر دم درازست اگر کوتهست

کم آزاری از هرچه جویی بهست

کم آزار بر مهتران هم مهست

روز تا روشنست و شب سیهست

زلف و رویش شفیع هر گنهست

از دَرِ تن که صاحب کُلهست

تا به دل صدهزار ساله رهست

دل که او را سر بَدست و بهست

دل مخوانش که آن نه دل که دِهست

آدمی گرچه بر زمانه مهست

ز آدمی خام دیو پخته بهست

کشوری را دو پادشا فرهست

در یکی تن یکی دل از دوبهست

خشم چون تیغ و حلم چون زر هست

تو مهی آن گزین ز به که بهست

شاه بی‌بخشش آفت سپهست

بی‌نیازی سپاه ذل شهست

سال نیکو مطیع عدل شهست

ورنه مر هردو را جگر تبهست