پیمبر گفت بس مفسد زنی بود

که در دین همچو گِل تر دامنی بود

تو گفتی چرخ را پشتیونی بود

که اختر گرداو چون روزنی بود

دهانش کان بکام چون منی بود

چو می بگشاد چشم سوزنی بود

بهشتش پیش همچون ارزنی بود

بر صورت مثال گلشنی بود

کار حق بر تو کجا مبنی بود

کز وکیلی چون تو مستغنی بود

که رای رزین در تأنّی بود

خصوصا که دولت معنّی بود

به تعویذ اندرش پیراهنی بود

که جدش را ز آتش مأمنی بود

امروز صفای دلم از سیمتنی بود

جانم پر از اندیشه ی نسرین بدنی بود

چون دسته ی گل ساعدم از داغ نهانی

آراسته زان دست که گویی چمنی بود

پیرانه سرم ناصیه ی موی پریشان

[...]

زتنگی گر فقیر و گر غنی بود

بخون رزق او غم خوردنی بود

این انجمن افسانهٔ راز دهنی بود

هر جلوه‌که دیدم نشنیدن سخنی بود

این فرصت ‌هستی‌ که نفس‌ کشمکش ‌اوست

هنگامهٔ بیتاب ‌گسستن رسنی بود

تا پاک برآییم زگرمابهٔ اوهام

[...]

خوش آنکه مرا وصل تن سیمنتی بود

در دستم ازین باغچه سیب ذقنی بود

بودم به گلی خوش دل و چون مرغ اسیرم

نه حسرت باغی نه هوای چمنی بود

میگشت دلم شب همه شب گرد چراغی

[...]

آن روز که او را غم خونین کفنی بود

هر گوشه کجا در ره او همچو منی بود

تا مرغ دلم جای بکنج قفسی داشت

گویا که نپنداشت بعالم چمنی بود

گر دوش ز می تو به شکستم عجبی نیست

[...]

طوطی که چو من شُهره به شیرین‌سخنی بود

با قندِ تو لب‌بسته ز شکّرشکنی بود

لعلِ تو که خاصیتِ یاقوتِ روان داشت

دل‌خون‌کنِ مرجان و عقیقِ یمنی بود

چون غنچه ز غم تنگدل و خون جگرم ساخت

[...]