من سخن گویم، تو کانایی کنی

هر زمانی دست بر دستی زنی

تو پیمان نیکی دهش بشکنی

چنان بی‌گنه بچه را بفگنی

نشاید بدین کار آهرمنی

که آسایش آری و گر دم زنی

نتابی تو تنها و گر ز آهنی

بسایدت سوهان آهرمنی

یکی دارویی ساز کاین بفگنی

تهی مانی و راز من نشکنی

چرا آب بر جام می بفگنی

که تیزی نبید کهن بشکنی

چو از من گرفت ای سخن روشنی

ز بد بسته شد راه آهرمنی

میان کیان دشمنی افگنی

همی این بدان آن بدین برزنی

ازان پس به سالی به هر برزنی

به ایران خروشی بد و شیونی

بریزی به خاک از همه ز آهنی

اگر دین‌پرستی ور آهرمنی

دگر جام دارم که پر می‌کنی

وگر آب سر اندرو افگنی

اگر هیچ فرمان ما بشکنی

تن و بوم و کشور به رنج افگنی

بپوشند پیراهن بدتنی

ببالند با کیش آهرمنی

چو با تیر بی‌پر تو شیرافگنی

پی کوه خارا ز بن برکنی

چو پیمان آزادگان بشکنی

نشان بزرگی به خاک افگنی

چو کردار با ناسپاسان کنی

همی خشت خشک اندر آب افگنی

ندانم که آمختت این بد تنی

تو را با چنین کیش آهرمنی

همی‌برد هرکس که بد بردنی

به راهی که موسیل بود ارمنی

نگه کرد موسیل بود ارمنی

هم آب روان یافت هم خوردنی

تو پیوند خویشی همی‌برکنی

همان فر قیصر ز من بفگنی