بگفت این و از کینه آهنگ کرد

جهان بر دل دشمنان تنگ کرد

دل ورقه زی جنگ آهنگ کرد

روانش همی رغبت جنگ کرد

بدان نیزه آهن آهنگ کرد

همه برربود از مه آونگ کرد

سپهبد سوی خنجر آهنگ کرد

برآورد و از لشکر زنگ گرد

چوبازارگه خوردنی تنگ کرد

سوی شهر هرکس شد آهنگ کرد

زواره کمر بند را تنگ کرد

برآشفت و آهنگ آن جنگ کرد

کیانی کمر بر میان تنگ کرد

بتندی سوی دشمن آهنگ کرد

برآشفت و با سرکشان جنگ کرد

سپه را به دشنام، دل تنگ کرد

پیاده سوی دشمن آهنگ کرد

زمانی به گرز گران جنگ کرد

بگفت این و با لشکر آهنگ کرد

ز خون خاک و سنگ ارغوان رنگ کرد

از ایشان زمین چون شبه رنگ کرد

بدان لشکر دیگر آهنگ کرد

ز شادی رخان ارغوان رنگ کرد

به بگماز و جام می آهنگ کرد

سوی خاوران رفت و نیرنگ کرد

زمانی مدارا، گهی جنگ کرد

وانک با دختر تواند جنگ کرد

داند او سوی پدر آهنگ کرد

سرنگوسارش زدار آونگ کرد

خاک از خونش گل گل رنگ کرد

دیگ سنگین بود قصد جنگ کرد

کاسه زرین بود قصد سنگ کرد

سوی سام فرخنده آهنگ کرد

دل سروران را بسی تنگ کرد

پدر روزی از ده کمتر تنگ کرد

به رفتن سوی شهر آهنگ کرد

سلطان روم حمله چو بر خیل زنگ کرد

زد افتاب تیغ و زمین لاله رنگ کرد

درع ستاره شیر پلنگینه پوش چرخ

زیر قبا نهفته چو جرم پلنگ کرد

خورشید زین به نقش چو زد حلقه هلال

[...]

ذوق رسوایی مرا بیزار نام و ننگ کرد

لذت آوارگی بر من زمین را تنگ کرد

نیست آسان سینه روشن کردن از گرد ملال

صبح دم را باخت تا آیینه را بی زنگ کرد

اشک تلخی در بساطش ماند از برگ حیات

[...]