عشقم که بهر رگم غمی پیوندست

دردم که دلم بدرد حاجتمندست

صبرم که بکام پنجهٔ شیرم هست

شکرم که مدام خواهشم خرسندست

دانم که دلم به مهر تو خرسندست

اندازه مهر تو ندانم چندست

رخسار تو دلگشا و لب دلبندست

گفتار خوش تو روح را پیوندست

مگر دُژخیم ویسه دُژ پسندست

که ما را اینچنین در غم فگنده‌ست

کنون خود دلش لختی مستمندست

نه تنهایی و بی شهری نژندست

ترا گفتار من امروز پندست

چو می تلخست لیکن سودمندست

ازو دندان دشمن بر تو کُندست

که او شیر دمان و پیل تندست

چه سود این بند اگرچه دل پسندست

که بی شلوار خود شلوار بندست

جهان را چند گونه رنگ و بندست

که داند باز کاو را بند چندست

لب شیرین تو پر شهد و قندست

نگویی تا ازان قندی به چندست

مهان کوهند و او چرخ بلندست

میان این و آنها بین که چندست

تاج دنیا و دین خداوند است

در همه کارها خردمندست

در خراسان و در عراق امروز

کیست کاو را به زهد مانندست

چر‌خ را با بقای دولت او

[...]

امروز ببر زانچه ترا پیوندست

کانها همه بر جان تو فردا بندست

سودی طلب از عمر که سرمایهٔ عمر

روزی چندست و کس نداند چندست

قدر مردم سفر پدید آرد

خانهٔ خویش مرد را بندست

چون به سنگ اندرون بود گوهر

کس نداند که قیمتش چندست

باز گفتند رزق تو چندست

که دلت قانع است و خرسندست

کانکه این زشت را خداوندست

بهر زشتیش را بیفگندست

تا خدای آن رهی که در بندست

همچو زنجیر در هم افگندست

داند آنکش دلی خردمندست

که از این بانگ تا بدان چندست

عدل شه نعمت خداوندست

جور او پای خلق را بندست

هرکه پرهیزگار و خرسندست

تا دو گیتی است او خداوندست

خانهٔ پنجم آنِ فرزندست

وآنِ اولاد و خویش و پیوندست