سپهبد به لشکرگه رومیان

برآسود و بگشاد بند میان

ببستند گردان ایران میان

همی تاختند از پس رومیان

چو بنشست بهرام بهرامیان

ببست از پی داد و بخشش میان

ازان پس نمانیم از رومیان

کسی خسپد ایمن گشاده‌میان

نیاطوس با لشکر رومیان

ببستند ناچار یکسر میان

همه نامداران بهرامیان

برفتن ببستند یک سر میان

چو صد مرد بیرون شد از رومیان

ز ایران و اهواز وز هر میان

پس منجنیق اندرون رومیان

ابا چرخها تنگ بسته میان

به فرمان اگر بست باید میان

چرا باید آمد سوی رومیان

به میدان او چون ببندم میان

ز تیغش ببندم به مردی میان

نه کس ترجمان یافت اندر میان

دژم گشت از او خسرو رومیان

ز آل غانم اگرچه نفعی نیست

باری آسوده‌اند عالمیان

وای بر عالم ار فکندی حق

کار عالم به دست غانمیان

وقت آن کز نسب نهد خود را

[...]

گفت بشری تو‌، ننگ آدمیان

من ملیخا امام عالمیان

هر که خواهد برگزیند از میان

جهد کن تا خود نه بینی در میان

تو که ای در میان آدمیان

که سر خود فکنده‌ای به میان؟

بعد از آن آمد به سوی رومیان

پرده را بالا کشیدند از میان

هر چه ز آغاز مرگ عالمیان

کرده باشند جمله ماتمیان

پا به یک سوی کشیدم ز میان

فارغ از عالمم و عالمیان

ولی دوستی داری اندرمیان

ابا دشمن شاه اسلامیان

همانا که در نزد اسلامیان

گناه است بستن به قتلش میان