هرک در دریای وحدت گم نشد

گر همه آدم بود مردم نشد

گفت از من کم شد از تو گم نشد

بی دو چشم غیب کس مردم نشد

زحرب و زضرب آن ملاکم نشد

نمد زینشان خشک یکدم نشد

تفرج را سوی سرو و سمن شد

گلستانی به تاراج چمن شد

هیچ کس بی گوشمال روزگار آدم نشد

غوطه تا در خون نزد شمشیر صاحب دم نشد

نیست گوهر را به از گرد یتیمی کسوتی

از غبار خط صفای چهره او کم نشد

از شکست خویش بالاتر نباشد هیچ فتح

[...]

این گلشن دهر عاقبت گلخن شد

هر دوست که بود جز خدا دشمن شد

جز مهر خدای هرچه در دل کشتم

حاصل اندوه و دانه صد خرمن شد

تا ز نام غیر او ابکم نشد

نام او را همزبان محرم نشد

کور گشت و گریه ی او کم نشد

ساعتی بی سوز و بی ماتم نشد

فقه و حکمت خواند جهلش کم نشد

عالم و دانا شد و آدم نشد

علی آن که تا حکمتش ضم نشد

به روح الفت خاک آدم نشد

چون موافق با لب همدم نشد

آن همه خوردند و اصلا کم نشد

زیر این کاس مقرنس هیچ دل خرم نشد

هیچ وقت این خاک سیر از زاده آدم نشد

هیچ کس را عاقبت جا جز به خاک غم نشد

ذره‌ای از نور ماه و پرتو خور کم نشد

از تو این یک کار آسان هم نشد

یعنی آن انبار گل آدم نشد»

کینه برون از دل مردم نشد

کبر و تفرعن ز جهان گم نشد