ای گشته پراکنده سپاه و حشمت

گرینده ندیمان و غریوان خدمت

بر کوس و سپاه تو ز تیمار غمت

خون می بارد ز دیده شیر علمت

به نور دین زدوده گشت ظلمت

وز ابر حق فرو بارید رحمت

ملک طغرل‌بک آن خورشیدْ همت

به هرکس زو رسیده عزّ و نعمت

هر چند دلم بیش کشد بار غمت

گویی که بود شیفته‌تر بر ستمت

گفتی کم من گیر نگیرد هرگز

آن دل که کم خویش گرفتست کمت

آن یکی گنج نامهٔ عصمت

این یکی کارنامهٔ حکمت

اوست از جود کاشف الغمّة

حضرت او نهایة الهمة

آن کند هضم و این کند قسمت

آن برد ثفل و این نهد نعمت

بعلم نظیرش نیابی بهمت

بگیتی مثالش نیابی بحکمت

مقدم بدانش ، ممیز ببخشش

مظفر بکوشش ، موفر بخدمت

ز زمزم حلاوت چشاند بسیرت

[...]

ای فتح و ظفر بندهٔ کوس و علمت

بیش از عدد ستاره خیل و حشمت

آراسته ملک و دین به تیغ و قلمت

و آسوده جهان همه به عدل و کرمت

اصطناع کرمت مانع هر شدت

و ارتفاع هممت دافع هر ظلمت

عاقلان ز بیان تو همه همت

سایلان را ز بنان تو همه نعمت

تا جهان است در او باد ترا لذت

[...]

اصطناع کرمت مانع هر شدت

و ارتفاع هممت دافع هر ظلمت

عاقلان ز بیان تو همه همت

سایلان را ز بنان تو همه نعمت

تا جهان است در او باد ترا لذت

[...]

عاقلان ز بیان تو همه همت

سایلان را ز بنان تو همه نعمت

کهینه چاوش درگاه قیصر رومت

کمینه هندوک بام زنگی شامت

گرچه صنما همدم عیسی است دمت

روح القدسی‌، چگونه خوانم صنمت‌؟

چون موی شدم ز بس که بردم ستمت

مویی‌، مویی که موی مویم ز غمت

تا به حق‌القدوم آن قدمت

بر دو عالم روان شود علَمت

چو بودش لطفِ طبع و جاه و حرمت

درآمد فخر گرگانی بخدمت

چنین نقلست کز آحادِ امّت

گروهی را کند بی بهره رحمت

چه کم گردد ازان دریای رحمت

که یک قطره کنی بر خلق قسمت

هزاران جان پر اسرار حکمت

فدای جان آن دریای عصمت

توانگر چون برت آید به خدمت

مدار او را برای سیم حرمت