و گر دشمنی یابی اندر دلش

چو خوباشد از بوستان بگسلش

درشتی دل شاه و نرمی دلش

ندانی هویدا کنی حاصلش

کجا شیر در بیشه بُد منزلش

شد از تیغ بانو هراسان دلش

که بانو بود نز ره منزلش

خوش افتاده در مرز توران دلش

به هر روز جای دگر منزلش

به کار دگر گشته خرم دلش

بخندید و شد شادمانه دلش

درخشان شد آن پژمریده گلش

بترسید از آن هول و سختی دلش

گهر کهربا کرد گِرد گلش

مشرق آفتاب صدق‌، دلش

اثر لطف ایزد آب و گلش

قبلهٔ عقل صنع بی‌خللش

کعبهٔ شوق، ذات بی بدلش

به توانگر تو آن نگر که دلش

هست تاریک و تیره همچو گِلش

زانکه بنمود حق به جان و دلش

رمزهای حقیقت ازلش

دور کن در زمان فزون ز گُلش

شرق و غرب ازل درون دلش

ملت درد اصفیا ز گلش

معنی نور انبیا ز دلش

ملتبس درد انبیا ز گلش

مقتبس نور اولیا ز دلش

صدف صدهزار بحر دلش

شرف صدهزار عرش گلش

در نهانخانهٔ روان و دلش

از پی فرّ و کلّ و زیب گلش

ذنب آورده روی در زحلش

و‌آفتاب اوفتاده در حملش

گوی برده ز هم‌تکان طللش

برده گوی از همه تنش کفلش

آن شب از رخنه‌ای که داشت دلش

ز آب دیده شکوفه کرد گلش

به بیهوشی از نسبت اولش

نهادند سر بر خط مندلش