ز سر تا به پایش کشیده رقم

خط نازنین سرخ همچون بقم

شمع آمد و گفت: دل گرفت از خلقم

کافتاد ز خلق آتشی در فرقم

چون زار نسوزم و نگریم بر خویش

آتش بر فرق و ریسمان در حلقم

من چنان در عشق گل مستغرقم

کز وجود خویش محو مطلقم

که شما را خود طبیب حاذقم

آن کلام صامت و من ناطقم

گفت با معشوق خود چون عاشقم

می‌زنم یک دم که صبحی صادقم

گفت یا رب من ز نور مطلقم

اینت خاک باطل و من بر حقم

من نیم باطل، که پیدا برحقم

صورت و معنی و روح مطلقم

واصلم در ذات تو مستغرقم

در جلال تو عیان مطلقم

بر جمال لایزالت عاشقم

میزنم یک دم که صبح صادقم

شیخ گفتا خالقا من عاشقم

گر بجویم غیر تو من فاسقم

ترک شراب کی کنم من که چو رند فاسقم؟

عار ز زهد اگر کنم فخر من است که عاشقم

از خط استوا مرا دل چو به شرح سینه بود

کشف شدم ز سر او سر «سماء طارق » م

ظاهر و باطن جهان هست چون ذات یک وجود

[...]

هرچه باشد از تو بر آن عاشقم

عاشقی در دعوی خود صادقم

وجد و رقص آری که مملو از حقم

دست و پا کوبی که از خود مطلقم

شبه وی در خُلق و خَلق و منطقم

کوکب صبحم نبوّت مشرقم

من به عون و نصرت حق واثقم

لیک خود من این بلا را عاشقم

زین‌ سپس‌ من‌ عین‌ آن ذات‌ حقم‌

زین‌ تعین‌ ها که‌ دانی‌ مطلقم‌

شیرخوارم گرچه‌ من‌ شیر حقم‌

زهرة شیران بدرد ابلقم‌

احمدا من‌ بر خلایق‌ مشفقم‌

هم‌ مر ایشان را ز شفقت‌ خالقم‌

در حقیقت‌ گرچه‌ ذات‌ مطلقم‌

من‌ چه‌ گویم‌، بندة ذات‌ حقم‌

تاکنون بُد حرف‌ ز اوصاف‌ حقم‌

نک‌ بود حرف‌ از وجود مطلقم‌