نگارا بهارا کجا رفته‌ای

که آرایش باغ بنهفته‌ای

دگر آنک از خواسته گفته‌ای

خردمندی و رای بنهفته‌ای

تو شاه جهان را بیاشفته ای

فراوان مرو را بدی گفته ای

همانا که در خواب خوش رفته ای

چه خوابی که تا جاودان خفته ای

به ما بخش گنجی که پذرفته‌ای

وفا کن به چیزی که خود گفته‌ای

تو کز خواب ما را بر آشفته‌ای

کنی خفته بیدار و خود خفته‌ای

چو اسکندر آسوده شد هفته‌ای

نیاورد یاد از چنان رفته‌ای

بر سر کار آی، چرا خفته‌ای‌؟

کار چنان کن که پذیرفته‌ای

عاقلی گفتش که تو بس خفته‌ای

ره نمی بینی که گامی رفته‌ای

اهل او گفتند بس آشفته‌ای

کو زر و سیمت، کجا تو خفته‌ای

سالها در جهل و ظلمت رفته‌ای

وز تعصّب گرد دوزخ تفته‌ای

یا امیرالمؤمنین خود گفته‌ای

وین معانی چو درّ را سفته‌ای

این سخن بر راستی بشنفته‌ای

یا چو من تو نیز بس آشفته‌ای؟

آن رهی که بارها تو رفته‌ای

بی قلاوز اندر آن آشفته‌ای

یاد آور چه دعا می‌گفته‌ای

چون ز مکر نفس می‌آشفته‌ای

تو جهان راستان در رفته‌ای

گرچه در صورت به خاکی خفته‌ای

تو اگر در زیر خاکی خفته‌ای

چون عصایش دان تو آنچ گفته‌ای

گفت بابا سالها این گفته‌ای

باز می‌گویی به جهل آشفته‌ای

سخت مست و بی‌خود و آشفته‌ای

دوش ای جان بر چه پهلو خفته‌ای

در دل نشسته‌ای اگر از دیده رفته‌ای

نی‌نی ز دیده نیز نگویم نهفته‌ای

ما بی‌تو نیستیم و توی ما پس از چه روی

گوییم گاه حاضر و گاهی برفته‌ای

چون برقِ سوزناک که در خشک و تر گرفت

[...]