لاله مشکین دل و عقیقین طرف است

چون آتش اندر او فتاد به خف است

گل با دوهزار کبر و ناز و صلف است

زیرا که چو معشوقهٔ خواجه خلف است

از زمین تا اثیر در دو کف است

صافی او شد که مایه شرف است

مرتضی باب علوم مصطفاست

مرتضی کان کرم بحر صفاست

آن چیست کز او سماعها را شرف است

وان چیست که چون رود محل تلف است

می‌آید و میرود نهان تا دانند

کاین ذوق و سماعها نه از نای و دف است

زان رونق هر سماع آواز دف است

زانست که دف زخم و ستم را هدف است

می‌گوید دف که آن کسی دست ببرد

کاین زخم پیاپی، دل او را شرف است

رنگهای نیک از خم صفاست

رنگ زشتان از سیاهابهٔ جفاست

زادهٔ دنیا چو دنیا بی‌وفاست

گرچه رو آرد به تو آن رو قفاست

گرچه از یک وجه منطق کاشف است

لیک از ده وجه پرده و مکنف است

از زخم چنگ معدلتت زهره بی دف است

خیزد ز بحر کف و تو را بحر در کف است

به نسب نیست نسبت مردم

هر کسی را به نفس خود شرف است

شرف در به جوهر خویش است

نه ز پاکی جوهر صدف است

آن سروری که بابِ شهیدان کربلاست

داماد احمد است و پسر عمّ مصطفاست

با خاکِ پاش نسبت مشگ ختا خطاست

دست بریده را زدم لطف او شفاست

گوهر عشق تو را دل صدف است

ناوک درد تو را جان صدف است

بحر اسرار شناسد خود را

شیخ مغرور که بادش به کف است

رخنه تیغ جفایت به سرم

[...]

قفل گشای در کاخ صفاست

عطر فزای گل شاخ وفاست

نقد دین گوهر و دنیا صدف است

وین صدف درصدد صد تلف است

تیر اگر راست رود بر هدف است

ور رود کج ز هدف بر طرف است

یک گربه ده و بصد « همی » منصرف است

در اصل یکیست این سخن منکشف است

از کثرت صفر اگر الف گشت هزار

الف راست بصورت و بمعنی الف است

ای آنکه رخ ترا بگل صد شرف است

با شادی تو غم جهان برطرف است

چون لاله چار برگ اگر بر کف تو

چار اشرفیست جام عیشت بکف است

تویی که گوهرت از بحر شحنه نجف است

ز گوهر تو زمین را بر آسمان شرف است

آنکه او را صدق و اخل ا ص و وفاست

جان پاکش منبع نور و صفاست

پیکان نگار را دل ما هدف است

صد گوهر عافیت مرا در صدف است

الحق به کسی که دایمش بینی شاد

گر رحم نیاوری، حقت بر طرف است