پس اندیشه کرد آنک دشمن بسیست

گمان بد و نیک با هرکسیست

در بحر یقین که در تحقیق بسیست

گرداب درو چو دام و کشتی نفسیست

هر گوش صدف حلقهٔ چشمیست پر آب

هر موج اشاره‌ای ز ابروی کسیست

پردهٔ عرش و آیهٔ الکرسیست

شهد فردوس و حجرهٔ قدسیست

در جهان خاص و عام هر دو بسی‌ست

نه که خاص این جهان ز بهر کسی‌ست

در این ره چو من خوابَنیده بسیست

نیارد کسی یاد که آنجا کسیست

در این داستان داوری‌ها بسی‌ست

مرا گوش بر گفتهٔ هر کسی‌ست

خطرهای رهزن درین ره بسیست

کسی کاین نداند چه فارغ کسیست

شنیدم که جادوی هندو بسیست

نخواندم که جادوی هندو کسیست

جهان را چنین گنج گوهر بسی‌ست

کلید در گنج با هر کسی‌ست

در جهان او را طلب کاران بسیست

وصل او کی لایق چون من کسیست

کوه‌های آتشین در ره بسی‌ست

وین چنین کاری نه کار هرکسی‌ست

گرچه گم گشتن نه کار هر کسیست

در فنا گم گشتم و چون من بسیست

آدمی را دشمنِ پنهان بَسی‌ست

آدمیِ با حَذَر، عاقل کسی‌ست

آنک از بادی رود از جا خسیست

زانک باد ناموافق خود بسیست

در جهان بازگونه زین بسیست

در نظرشان گوهری کم از خسیست

گرچه این کلک قلم خود بی‌حسیست

نیست جنس کاتب او را مونسیست

هر که هر بامداد پیش کسیست

هر شبانگاه در سرش هوسیست

دل منه بر وفای صحبت او

کآنچنان را حریف چون تو بسیست

مهربانی و دوستی ورزد

[...]

خنک وجودِ کسی کِه ش نظر به هم نفسی ست

که بویِ هم نفسی یافته ست هر که کسی ست

نمی شود به سر از همدمی دمی آن را

که اندکی به گریبانِ عقل دست رسی ست

بیا که گر بروی تا هزار سال از تو

[...]

حاصل این سه علم ارچه بسیست

زود دریابد، ار به خانه کسیست

مرگ بهشتاد و نود در بسیست

و آنکه نمردست گرانجان کسیست