همه تیغها کینه رابر کشیم

به یزدان پناهیم و دم در کشیم

پرستندگان راهمه برکشیم

ستمگارگان را به خون درکشیم

همه یکسره گرزها برکشیم

یکی از لب رود برتر کشیم

همه یکسره تیغها برکشیم

براریم جوش ار کشند ار کشیم

بشبگیر شمشیرها برکشیم

همه دامن کوه لشکر کشیم

همه جنگ را تیغها برکشیم

دو روز دگر ار کشند ار کشیم

سپیده‌دمان گرزها برکشیم

وزین دشت یکسر سراندر کشیم

خیز تا دامن ز چرخ هفتمین برتر کشیم

هفت کشور را به دور ساغری اندر کشیم

هفت گردون مختصر باشد به پیش مرد عشق

شاید ار دامن ز کون مختصر برتر کشیم

نفس ما خصمی عظیم اندر نهاد راه ماست

[...]

چو دست از سنان سوی خنجر کشیم

بداندیش را دام در سر کشیم

خیزید تا غریو بعیّوق بر کشیم

فریاد دردناک ز سوز جگر کشیم

از دیده آب گرم فشانیم همچو شمع

وز سینه باد سرد چو وقت سحر کشیم

این اشک گرم رو را سر در جهان نهیم

[...]

صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم

وین نقش زرق را خط بطلان به سر کشیم

نذر و فتوح صومعه در وجه می نهیم

دلق ریا به آب خرابات برکشیم

فردا اگر نه روضه رضوان به ما دهند

[...]

که تا پنبه از گوش دل برکشیم

همه گوش گردیم و دم درکشیم

کسوت جسم از سر جان برکشیم

یک دو قدح آب بقا در کشیم

تا کی به ذوق نشأه می دردسر کشیم؟

تلخی ز بحر چند برای گهر کشیم؟

تیر ترا ز سینه کشیدن نه کار ماست

آهی مگر به قوت عجز از جگر کشیم

قانع ز گل نه ایم به بویی چو عندلیب

[...]

بگفتند اگر زین سفر سرکشیم

لباس نکونامی از برکشیم

روبهان را پوست از سر برکشیم

جمله را در خاک و خاکستر کشیم

بگو تا بدانجا سپه برکشیم

زخصمت به شمشیر کیفر کشیم

از این مردم زشت کیفر،کشیم

تن پرگنه شان به خون درکشیم

به رزم بد اندیش لشگر کشیم

از ایشان به شمشیر کیفر کشیم

چو بنیان مرصوص صف برکشیم

وزین کافران سخت کیفر کشیم