خداوند رای و خداوند شرم

سخن گفتن خوب و آوای نرم

چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم

چهارم سمور است کش موی گرم

بفرمودشان تا نوازند گرم

نخوانندشان جز به آواز نرم

بدو گفت اگر شاه را در خورم

یکی نامور پاک خوالیگرم

یکی بی‌زیان مرد آهنگرم

ز شاه آتش آید همی بر سرم

که من شهریار ترا کهترم

به هرچ او بفرمود فرمانبرم

دولب پر ز خنده دو رخ پر ز شرم

کیانی زبان پر ز گفتار نرم

دو بیهوده را دل بدان کار گرم

که دیده بشویند هر دو ز شرم

بدان مرد باهوش و با رای و شرم

بگفتند با لابه بسیار گرم

فرستاده آمد رخی پر ز شرم

دو چشم از فریدون پر از آب گرم

بپیچد همی تیره جانم ز شرم

بجوشد همی در دلم خون گرم

سپهبد پرستنده را گفت گرم

سخنهای شیرین به آوای نرم

پذیرفتم از دادگر داورم

که هرگز ز پیمان تو نگذرم

فریدون نهاد این کله بر سرم

که بر کین ایرج زمین بسپرم

خرامان و نازان شدندی برم

نهادندی آن تاج را بر سرم

به تنها یکی کینه‌ور لشکرم

به رخش دلاور زمین بسپرم

ازان پس اگر خاک را بسپرم

وگرنه ز پیمان تو نگذرم

چنان کن که گردد رخش پر ز شرم

به چشم اندر آرد ز شرم آب گرم

چنین داد پاسخ که من چاکرم

اگر چاکری را خود اندر خورم

زبان کرد گویا و دل کرد گرم

بیاراست لب را به گفتار نرم