یکی خواب از دو چشم من سترده‌ست

یکی گیتی ز یاد من ببرده‌ست

بتا تا مرگ جان تو ببرده‌ست

بزرگ امید من با تو بمرده‌ست

بدین گونه تنم را مهر کرده‌ست

که نیمی سوخته نیمی فسرده‌ست

شبگیر نبینی که خجسته به چه دردست

کرده دو رخان زرد و برو پرچین کرده‌ست

دل غالیه فامست و رخش چون گل زردست

گوییکه شب دوش می و غالیه خورده‌ست

تو مشو غرّه کو سیه چرده‌ست

کان سیاهه سپید بر کرده‌ست

دنیی از دین همیشه آزرده‌ست

کاب دنیا جمال دین برده‌ست

زنده سر جز به زنده نسپرده‌ست

زانکه سر جان زنده را مُرده‌ست

کسی کز عشق خالی شد فسرده‌ست

گرش صد جان بوَد بی‌عشق مُرده‌ست

گر من آن‌ها کنم که او کرده‌ست

هم از آنها خورم که او خورده‌ست

چون تو صد آدمی ز ره برده‌ست

هریکی بر گریوه مرده‌ست

خلل‌ها زین همه دل‌های مُرده‌ست

که دل‌ها را هوا از راه بُرده‌ست

کسی کوداندت بیرون پردهست

که هر کو در درون شد محو کردهست

مرا جان و جهان چون زیر پردهست

جهان افروز انگارم که مردهست

ترا هرجا که ماهی زیر پردهست

اگر رغبت نمایی عقد کردهست

غلط گفتم که پیه آبه نخوردهست

که بیتو دست سوی آن نکردهست

دل بهر تو صد تیغ ملامت خورده ست

صد زخم ز تیغت به قیامت برده ست

در عهد تو چون کسی سلامت طلبد

روزی که تو زاده ای سلامت مرده ست

می خورد زخم لیکن افسرده ست

نیست آگه که زخم ها خورده ست

زانچه از ذوق خود بیان کرده ست

در فتوحات مکی آورده ست

رخشت این ره چو به پایان برده ست

جو ز توزیع گدایان خورده ست

هر چه رویت به سوی خود کرده ست

گر همه جان تو باشد پرده ست