که بی‌شرمی و بد بسی کرده‌ای

فراوان دل من بیازرده‌ای

کزین نیکویها که تو کرده‌ای

ز شاهان پیشین که پرورده‌ای

ازین با تن خویش بد کرده‌ای

دم از شهر ایران برآورده‌ای

که پرهیز از آن کن که بد کرده‌ای

که او را به بیهوده آزرده‌ای

گناهی که تا این زمان کرده‌ای

ز شاهان گیتی که آزرده‌ای

مرو رابه دست خود آورده ای

دلم را بدو شادمان کرده ای

نه این چیزها را تو گسترده ای

و گر نام هر یک تو آورده ای

دل از آز گیتی چه پر کرده‌ای

از او چون بری آنچه ناورده‌ای

تا دل من برده‌ای قصد جفا کرده‌ای

نی بر من بوده‌ای نی غم من خورده‌ای

هست به نزدیک خلق جرم من و تو پدید

من رخ تو دیده‌ام تو دل من برده‌ای

ای ز من دلشده بی‌گنهی سر متاب

[...]

تا که دستم زیر سنگ آورده‌ای

راستی را روز من شب کرده‌ای

از غم عشق تو دل خون می‌خورد

وای آن مسکین که با او خورده‌ای

یک به ریشم کم کن از آهنگ جور

[...]

دامن اندر پای صبر آورده‌ای

پس به بیداد آستین برکرده‌ای

هر زمان گویی چه خوردم زان تو

بیش از این چبود که خونم خورده‌ای

یک به دستم کم کن از آهنگ جور

[...]

ای دهر دون پرست! بدان تا چه کرده ای؟

در کینه که رفته و خون که خورده ای؟

ای دهر دون پرست! بدان تا چه کرده ای؟

در کینه که رفته و خون که خورده ای؟

مخور غم به صیدی که ناکرده‌ای

که یخنی بود هر چه ناخورده‌ای

چون ببری ز‌آنچه طمع کرده‌ای

آن بری از خانه که آورده‌ای

گفت که «سرو از چه خزان کرده‌ای‌؟

که‌آب ز جوی ملکان خورده‌ای

در ره او پا و سر گم کرده‌ای

پردهٔ در پردهٔ در پرده‌ای

گر باستی، همچو سنگ افسرده‌ای

گه مرداری وگاهی مرده‌ای

گر تو اندر راه ایشان مرده‌ای

از ملک گوی معانی برده‌ای

گر تو دین او نداری مرده‌ای

ور یقینت نیست پس افسرده‌ای