به جایی که بودی زمینی خراب

وگر تنگ بودی به رود اندر آب

ببودی چند گه خرم به گوراب

کنون باز آمدی با چشم پر آب

یک نیم دلم کلبچه یک نیم کباب

یک نیمه در آتش و دگر نیمه در آب

مسکین دل من خراب کردی بعذاب

اکنون تو همی خراج خواهی ز خراب

شده است بلبل داود و شاخ گل محراب

فکنده فاخته بر رود و ساخته مضراب؟

بیا تا ببینی زشراب شراب

کند بیگمان خانمان ها خراب

ز آن سوزد چشم تو و زآن ریزد آب

کاندر ابرو بخفته بد مست خراب

ابروی تو محراب بسوزد به عذاب

هر مست که او بخسبد اندر محراب

ساقی که به دست من دهد جام شراب

از می کنمش تهی و از دیده پر آب

می خوردن من درین غمان هست ثواب

گر درد کم آگاه بود مرد خراب

* چندان بخورم شراب، کاین بوی شراب

آید ز تُراب، چون روم زیرِ تُراب،

گر بر سر خاک من رسد مَخموری،

از بوی شراب من شود مست و خراب.

سراندیب را سازم از کین خراب

ز دریا ببندم درین شهر آب

زان سوزد چشم تو زان ریزد آب

کاندر ابروت خفته بد مست و خراب

ابروی تو محراب و بسوزد به عذاب

هر مست که او بخسبد اندر محراب

با دل گفتم: چگونه‌ای، داد جواب

من بر سر آتش و تو سر بر سر آب

ناخورده ز وصل دوست یک جام شراب

افتاده چنین که بینیم مست و خراب

من بیاموزمت که جام شراب

چون کنی نوش در سرای خراب

حق نحو و معانی و اعراب

زو ندیدم به صدق در محراب

غرقه گشت و بداد جان در آب

گشت جان و تنش در آب خراب

شب سر خواب و روز عزم شراب

چه کند جز که دین و ملک خراب

زیرکان را درین سرای خراب

هیچ غمخواره‌ای مدان چو شراب

رستم گرد و خدعهٔ سهراب

که جهان شد ز فعل هر دو خراب

بشود لامحاله دهر خراب

چون لواطه کنند در محراب

من شناسم که چیست نور شراب

که بسی خورده‌ام غرور سراب

جانا فکنده ام ز غم تو سپر بر آب

وز اشک دیده ساخته‌ام مستقر در آب

آتش علم گرفت مرا در میان دل

تا من فگندم از غم عشقت سپر بر آب

من در میان آتش و این نادره نگر :

[...]