چه پرسی از من و از خاندانم

که من نام و نژادت نیک دانم

نبض و قاروره را چنان دانم

که‌آفتِ تب ز تن بگردانم

گفتم:‌«بردی از لب و دندان جانم

روی از لب و دندان تو چون گردانم»

گفتا: «لب خویش را به دندان میخا

دور از لب و دندانت لب و دندانم!»

ز دیری گاه من در بند آنم

که سحر صحن گردون بازدانم

توئی منصور تا دانی که دانم

که جز دیدار تو چیزی ندانم

از آن نکته بسی اسرار دانم

همی ترسم که تا رمزی بدانم

شنو اینجا که باشد تا بدانم

که من این راز آخر میندانم

تویی جز تو کسی نبود که دانم

از آن غیری ندیدم زان ندانم

شکستم سوزن خود تا بدانم

چو عیسی سوی چارم می ندانم

پرسید عزیزی که علی ز اهل کجایی

گفتم به ولایات علی کز همدانم

نه زان همه دانم که ندانند علی را

من زان همدانم که علی را همه دانم

چو هم کاه از من و هم کاه دانم

دلیلِ این همه خوردن ندانم