گر همه خلق دشمنم دارند

دوستی را نبهره پندارند

نای و چنگی که گربکان دارند

موش را خود به رقص نگذارند

باد را زآنکه پیک پندارند

روزِ بارش به کوی نگذارند

سه روز ایام بیضی را که دارند

از ایشان اربعین‌ها درگذارند

دل وجان هر دو مر داغ تو دارند

دو چاکر نزد حکمت پایدارند

حبیب من زجان مردوست دارند

نمود عشق ما را یاد دارند

همه این قوم کشتی مال دارند

کجا اسرار این سرّ پایدارند

همه ذرّات از نور تو دارند

بتو مر خویشتن مشهور دارند

درون پرده آگاهی ندارند

همه ذرّات عالم درگذارند

همه چون در طلب باشند و دارند

همه در حیرت و در رهگذارند

همه عالم تو را خریدارند

به چو من مفلست بنگذارند

سرگردانان راه دل بسیارند

کایشان همه سینه ها چو دل پندارند

گر هرچ به جای سینه ها هست دل است

پس جملهٔ گاوان و خران دل دارند

نای و چنگی که گربگان دارند

موش را خود به رقص نگذارند

آنان که پریروی و شکر گفتارند

حیفست که روی خوب پنهان دارند

فی‌الجمله نقاب نیز بیفایده نیست

تا زشت بپوشند و نکو بگذارند

بگفتش دل چرا با خود ندارند

بگفتا خوبرویان کی گذارند

کنون از لطف و احسانی که دارند

ز من این خردگیها در گذارند

ز تو در دل هزاران غصه دارند

درین قصه کیت فارغ گذارند

که با کام دلت در دل چه دارند

حق الطاف تو چون می گذارند

این بوی ز منزل که دارند

شب پیش در که می گذارند